Aandoenlijk.

Het was zo aandoenlijk, zo ontroerend. Op de parkeerplaats waar ik vier jaar geleden Kwasi vond, lag een hondje. Ik had het al een keer eerder gezien en nu was het er weer. Reden om te gaan kijken. Een jong hondje, net met zijn kopje boven het gras uit, schoot al weg toen ik enkel de parkeerplaats opgereden kwam. Werkelijk, dat zijn momenten waarop ik mij vreselijk moe en moedeloos kan voelen. Weer zo’n arm schepsel, weer eentje die zo bang is. Ik besloot om verder op onderzoek te gaan. Wat ik er aantrof was zo bijzonder, zo ontroerend. Iemand had een zacht en warm kleedje neergelegd, voor voer en drinken gezorgd en van piepschuim een windschermpje gemaakt. Die liefde, zorg en attentie, in al haar eenvoud zo prachtig!

De foto op Facebook kreeg diverse reacties van mensen die dit gebaar begrepen. Door die reacties kwam het idee om degene die voor dit hondje te zorgt, te bedanken. Maar hoe? Geen idee hoe vaak degene voor het hondje kwam. Papier zou wegwaaien en bovendien nat worden. Het moest een bordje worden! Wie kon dat mooier maken dan Miranda en de kinderen? Miranda was meteen voor, ze vroeg haar kinderen die ook direct enthousiast waren.
Plankjes werden op maat gezaagd, er werd geschilderd, getimmerd, gelakt. En vandaag was het klaar.

Met zijn allen zijn we vanmiddag naar de parkeerplaats gereden, de kinderen waren heel benieuwd naar het hondje. Ik had al verteld dat het waarschijnlijk direct weg zou lopen. Gelukkig lag het hondje op het kleedje toen we aankwamen, zodat de kinderen het konden zien. Zoals gezegd, liep het hondje meteen de bosjes in en was onvindbaar.
Ayla en Luxor hebben samen paaltje de grond ingeslagen. Nu staat er op die parkeerplaats waar mensen ook heel veel afval neergooien, een fantastisch mooi bordje.

Michel, Miranda, Atlas, Ayla, Luxor en Larissa, ontzettend bedankt dat jullie dit mogelijk gemaakt hebben!

Kun je je voorstellen hoe degene op zal kijken als hij/zij daar het bordje ziet? Ik kan het me levendig voorstellen en glim er een beetje van, ik hoop jullie ook.