Buddy

Hij liep met enige regelmaat op de boerderij waar ik werk. Niemand wist van wie hij was, en iedereen dacht dat hij ergens hoorde. Gewoon een hond, zoals er zoveel zijn. Dacht ik toen nog.

Tot op een ochtend dat ik naar huis reed, toen liep hij in het veld, nota bene op 3 poten. Op dat moment pas besefte ik me dat ik hem al een hele tijd niet gezien had. Onder de indruk was ik er wel van, dat hij op drie poten liep. Honden zijn flexibel en behendig en kunnen zich op 3 poten ook redden. Dus nog steeds met het idee dat hij ergens daar woonde, liet ik het voor wat het was.

De keer daarna echter, er zat weer een behoorlijke tijd tussen, was het duidelijk dat hij nóg een hele zere poot had. Toen gebeurde er iets in me, dit kon niet, hier moest iets gedaan worden. Maar hij was bang, heel bang. Met zijn zere voorpoot omhoog zat hij op wel honderd meter in het veld. Ik stopte en wilde het veld op lopen. Dat was voor hem al reden genoeg om zich uit de voeten te maken. Het arme dier.

Af en toe was hij er. Ik sprak met mensen die naast de boerderij woonden en waar hij met enige regelmaat was. Ze vertelden dat hij een ongeluk had gehad waarbij hij zijn achterpoot kwijt geraakt was. Daarna was hij tot overmaat van ramp met zijn voorpoot in een strop gekomen. Het ijzerdraad zat dusdanig strak om zijn poot dat hij hem niet meer kon gebruiken en er wel pijn aan had/ Door alle gebeurtenissen en waarschijnlijk ook door de pijn, was hij zo bang geworden. Zij gaven hem in ieder geval eten. Dat was enigszins geruststellend, maar niet helemaal. Het was duidelijk dat hij echt heel veel last van de voorpoot had. Hij was van niemand en woonde nergens. We moesten hem te pakken zien te krijgen en ermee naar een dierenarts. De mensen zouden hun best doen en verder was het weer afwachten. Zolang hij zich niet liet pakken konden we verder niets voor hem doen.

Vervolgens kwam er een periode dat hij, Buddy zoals ze hem op de boerderij hadden genoemd, elke keer bij het huis van de buren lag te slapen. Op een gegeven moment ben ik gestopt, uitgestapt en heb wat brood in zijn richting gegooid. Daar had hij wel zin in! Zo ben ik hem elke keer wat eten gaan geven. Hoorde hij mijn auto aankomen, dan kwam hij al kwispelend naar de weg. De eerste keren moest ik heel stil blijven zitten, hij was zo schuw dat hij bij de kleinste beweging van mij al weer weg ging. Later kon ik hem heel voorzichtig aaien. Wonderlijk genoeg vond hij dat lekker en bleef dan heel stil staan.

Het arme dier, het ging me zo aan het hart. De winter zat er aan te komen, de koude nachten, zijn zere poot waar hij niets meer mee kon. Met Ad en Janneke overlegd wat de mogelijkheden zouden kunnen zijn. Ik kwam er elke keer op uit dat inslapen het meest humaan voor hem zou zijn. Maar dan op een manier zonder stress en zonder strijd. Janneke heeft uiteindelijk met een dierenarts uit Ludus overlegd en kon een pasta komen halen waar de hond van zou gaan slapen. Hij was inmiddels relaxt genoeg dat ik dat wel aandurfde, hij zou niet meer bij me vandaan lopen.

Na een paar slapeloze nachten en hopend op een wonder was het gisteren dan zover. Janneke had de pasta opgehaald en na het melken zijn we samen naar Buddy toegegaan. Kwispelend en blij kwam hij er aan gehobbeld. De pasta zat in heerlijke paté die hij opgesmikkeld heeft. Hij bleef inderdaad bij me, genietend van het krabbelen in zijn nek. Met zijn lichte ogen en daarboven hele kleine witte wimpertjes, keek hij me aan. Heb hem verteld dat hij een fantastische hond was. Het was zo ontroerend dat de ooit zo bange hond nu tegenover me stond, me aan keek en alle vertrouwen had. Langzaam ging hij liggen. Voorzichtig hebben we hem in de kofferbak van Janneke’s auto gelegd. Daar lag hij als een prinsje op en onder een dekentje. Terwijl Janneke reed, bleef ik bij hem. Aaiend en tegen hem pratend. De dierenarts heeft hem de laatste twee spuitjes gegeven. Hij is zo ontzettend rustig ingeslapen….

Nu weet ik (weer) hoe moeilijk het is om te beslissen over leven en dood. Dat het moed vergt om beslissingen te nemen. Op een afstandje lijkt het zo makkelijk. Maar als een hond, zoals Ad het noemt, in je hart springt, dan wordt het toch anders. Gelukkig hebben we de mogelijkheden om te kiezen, ook al valt het soms zwaar.
Morgen als ik naar huis rij, zal Buddy er niet meer aan komen hobbelen. Dat zal raar zijn. Maar ik weet zeker dat ik óók zal glimlachen als ik langs rij. Het laatste uur met hem heeft zoveel indruk gemaakt, het vertrouwen, het contact, de sfeer, zijn trouwe hondenogen die me zo lief aankeken. Dag Buddy, je was een fantastische hond!