Dat is jouw probleem!
“Dat is jouw probleem, dat je je papieren niet in orde hebt,” zei de politieagent achter de balie terwijl ik daar met klotsende oksels stond. Hij veegde zo mijn papieren van zijn bureau en even later stond ik buiten mijn tranen van onmacht en vernedering te verbijten.
Het was gelukt om ook de laatste van de 7 artsen te bezoeken. Zeven verschillende artsen die mij ieder op zijn eigen vakgebied moesten keuren voor mijn rijbewijs. De orthopeed was de laatste waar ik naar toe moest. Hij zat op de eerste verdieping. Ik zag geen lift, blijkbaar is het voldoende als je de trap kunt lopen, grapte ik in mijzelf. Ik kreeg inderdaad zonder verdere inspectie de stempel en handtekening van de beste man. Oh, wat was ik blij dat ik alle stempels had. Ik rende ongeveer de polikliniek uit. Dit was gelukt!
Vrijdag was het dan zover dat ik een afspraak bij de politie had. Ik had een paar keer gecontroleerd of ik alle documenten bij me had. Ik ben niet zo goed in dit soort dingen, het levert me dan ook altijd een hoop stress op en van de stress word ik heel onhandig. Dat is geen handige combinatie, maar zo werkt het.
Ik was ongeveer direct aan de beurt. Als eerste pakte de agent (zelfs nu ik zit te schrijven heb ik klamme handen, kun je nagaan…) het formulier met de stempels en zei dat hij niet goed was ingevuld. Het was echt het allereerste wat hij zag en zei. De moed zonk me in de schoenen. De allerlaatste stempel, op de andere kant van het formulier, de stempel die alle andere stempels goedkeurde, die was er niet. Net zo min als de bijbehorende handtekening. “Maar meneer,” probeerde ik, “Ik heb zeven stempels!” Hij had er niks mee te maken. Ik moest maar zorgen dat ik hem kreeg en een nieuwe afspraak voor maandag maken, want dat was de laatste dag dat mijn rijbewijs geldig was.
Ik voelde me bijna persoonlijk weggeveegd. Er zat niets anders op dan zo snel mogelijk naar de polikliniek te gaan. Achteraf wist ik het ook wel weer, de receptioniste had het wel gezegd dat ik nog weer bij haar moest komen als ik alle stempels had.
Gelukkig was er op vrijdagmiddag een kwartier voor sluiting nog een arts zo vriendelijk om even naar de balie te komen en een stempel te zetten. Het was een teleurstellend klein stempeltje.
Helaas was het niet mogelijk om op maandag een afspraak bij de politie te maken, dinsdag wel. Dinsdag kwart voor twee…. het was er aanzienlijk drukker en nu zaten er twee agenten achter de balie. Ik had in een rij gewacht en toen er niemand meer voor mij was liep ik naar de barse agent toe. Hij gaf me heel duidelijk te kennen dat hij mij niet geroepen had. Ohoh, wat een zweet, wat een stress. Ik moest wachten tot zijn collega mijn naam riep.
Dat gaf korte opluchting. Slechter dan dit kon ik het niet treffen. Maar helaas, de collega snapte niet hoe het moest met een buitenlands rijbewijs en stuurde mij terug naar de barse agent.
Ik kreeg er bijna knikkende knieën van, het zijn van die momenten waarop je opeens weer gaat bidden.
Uiteindelijk heeft de barse agent alle papieren in orde gemaakt en daarna stuurde hij me weg. “Krijg ik nog een document dat ik mag rijden, meneer?” Normaal geven ze zo’n document af, maar hij niet. “Nee, je rijbewijs is verlopen!” bitste hij. Ohhhh. “Maar meneer, ik was hier vrijdag!” “Toen had je je documenten niet in orde!” “Dat klopt, meneer, maar ik heb ze direct in orde gemaakt, ’s middags nog en gisteren kon ik hier geen afspraak maken…”
“Volgende!” riep hij, mij negerend…
En nu zit ik zonder rijbewijs, ik mag niet rijden. Het wonderlijke is wel dat ik mij een stuk lichter voel, ik kan nergens heen. Het beste wat ik kan doen is lekker veel wandelen met de honden, genieten van de sneeuw en lekker bij de kachel een boek lezen. Ik heb mijn lessen nog, maar het voelt als vakantie. Heerlijk! Ik kan er nu toch niets meer aan doen….