Het leven in Roemenie.

Het regent buiten, de hele dag al en zo zal het de rest van de dag ook doorgaan. Nero zit op schoot, zeven andere puppy’s liggen op hoopjes bij elkaar verspreid door de keuken te slapen. Een mooi moment om weer eens een verhaal te schrijven.

Het leven in Roemenie is goed, het vervult me. Ik moet zo denken aan de kinderfoto’s waarop ik met hond, kat, koe of kalf sta. Altijd maar in de weer met dieren. Dat doe ik nu weer. Soms voelt het alsof ik de hele dag alleen maar druk ben met de dieren. Natuurlijk is dat niet zo, maar het is wel een heel belangrijk onderdeel van mijn leven. En ik vind het heerlijk.

In de loop van de afgelopen 3 jaren zijn er 40 hondjes bij me in de opvang geweest. Op dit moment zijn er 8 puppy’s (naast mijn 5 “eigen” honden), gelukkig zijn ze allemaal al geadopteerd en over 2,5 week gaan ze naar hun nieuwe thuizen in Belgie en Nederland.
Een paar weken geleden vroeg een Roemeense vriendin of ik kon helpen want een hond bij haar in het dorp had jongen in het bos gekregen en ze waren tevoorschijn gekomen. Op een mooie zonnige dinsdag gingen we samen op pad, op onderzoek. Wat zouden we aantreffen? We wurmden ons door dicht en haast ondoordringbare bossages. We bleven hangen in braamstruiken, prikten ons aan de scherpe doorns van de acacia en ondertussen moesten we ook nog heuvel opwaarts. We hadden een grote kattenbench mee, wat het ook niet makkelijker maakte. Maar vol spanning klopte mijn hart, wat zouden we vinden?

We konden praktisch niets anders zien dan de bossage en opeens was daar de moederhond en een puppy. Zwart-wit gevlekt dook het snel in een hol. Het bleek een oude dassenburcht te zijn waar de puppy’s geboren waren. Goed verstopt, ver weg van de mensen. De puppy’s hadden nog nooit een mens gezienen durfden niet het hol uit te komen. Behalve dan dat zwart-wit hondje dat nu Binky heet. We konden niets beginnen op dat moment. Jeetje, wat een situatie!

Het filmpje toen we net de puppy’s hadden gevonden: https://youtu.be/tJJf80YG_U0?si=V1FNibOpQdSt5-jY

Na overleg besloten dat vriendin Stefi elke dag naar het hol zou gaan met eten. Het was duidelijk dat de puppy’s honger hadden en met lekker eten maak je vrienden! Voor Stefi was dit een heel nieuw avontuur. Meestal werkt zij andersom: eerst vangen en dan tam maken. Nu zou ze eerst de hondjes tam maken en dan meenemen.
Het werkte, Stefi was verrast dat op de tweede dag alle puppy’s al uit het hol kwamen om te eten. Na een paar dagen kon ze ze allemaal aaien.
Na een week zijn we weer samen naar de puppy’s gegaan, we zouden ze meenemen. Ze waren oud genoeg en bovendien werd het gevaarlijker omdat ze verder bij het nest vandaan gingen.

Op de dag dat we ze gingen halen, lag de moeder bij een huis in een hondenhokje te slapen. Dat hadden mensen voor haar neergezet, samen met eten en drinken. Het was fijn dat er voor haar gezorgd werd en het was ook fijn dat ze niet meer bij de puppy’s lag.
We kropen weer door het struikgewas. Het was heel stil, we hoorden niets, geen wind, vogels evenmin. Enkel de zon scheen. En plots, heel plots en onverwacht klonk daar puppygeluid! Het was magisch, het kwam op ons af maar we konden niets zien. Alleen dat geluid van het piepen en de pootjes door de dorre bladeren in het bos….het kwam dichterbij en opeens zagen we ze de heuvel afkomen. Blij en hongerig kwamen ze op ons af. Niks niet bang meer, maar gewoon vrolijk en blij.
Samen liepen we het bos uit. Moeder voorop, gevolgd door Stefi en ik, achter ons de puppy’s. Dat is echt zo’n bijzonder moment, dat hondjes achter je aan gaan lopen. Het voelt alsof je de rattenvanger van Hamelen bent. Het zorgt voor een soort kippenvel, verwondering, opwinding en dankbaarheid tegelijk.

Het filmpje toen de puppy’s met ons meeliepen: https://youtu.be/KqyPbM-fgno?si=F7-2120_w7BvGbxV

Bij mijn auto aangekomen, konden we in alle rust de puppy’s in mijn auto zetten. We hebben het aan de moeder laten zien, ze heeft gekeken en gesnuffeld. Daarna zijn we rustig weggereden. Moeder liep nog een klein stukje achter de auto aan. Daarna bleef ze staan kijken totdat we de hoek omgingen.
Inmiddels is de moeder gesteriliseerd en heeft ze haar oude vrije leventje terug waarbij ze lekker in het hokje kan slapen en kan eten van wat er voor haar wordt klaargezet. ( Ze is zo bang voor mensen dat we haar lekker op haar plekje laten, dat is het beste voor haar)

De puppy’s stonken vreselijk naar de dassenburcht. Ze zijn gewassen en nu probeer ik zo goed mogelijk acht puppy’s te socialiseren.

Het is een hele klus om 8 van die schattige hondjes een beetje fatsoen bij te brengen. Talloze plasjes in de keuken, hal en op de veranda. Drolletjes in alle soorten en maten…. Elke nacht in ieder geval één keer uit mijn bed om ze naar buiten te laten. Gisteren was er eentje ziek, dan maak ik me vreselijk zorgen en stel ik me al voor dat ik moet gaan bellen om te vertellen dat het hondje er niet meer is. Struikelen over hondjes die voor je voeten lopen, het knagen aan mijn meubels, kabels doordijten…. en toch zou ik het allemaal weer overdoen. Het plezier van de vrolijke hondjes, zien hoe ze leren, hoe ze groter worden, hoe ze spelen. Het is een lust om mee te maken. En dan straks de blije mensen die hun hondje krijgen…..

Dit is een klein stukje uit mijn Roemeense leven hier en deze drukte zorgde er mede voor dat ik heerlijk buitengespeeld heb en niet aan schrijven toe kwam. Voor nu hoop ik dat ik jullie weer even blij gemaakt heb.

Vind je het leuk om me regelmatiger te volgen? Dat kan op Facebook, zoek eens op Lianne’s beestenboel.

Om de kosten voor de adoptanten zo laag mogelijk te houden, betaal ik vaak zelf de kosten die ik voor de hondjes maak. Waardeer je wat ik doe en wil je een bijdrage leveren? Dat kan op NL83 TRIO 0776 4668 60.
Dank je wel!

Boven Raika en Binky, onder Gaia