Het rijbewijs en de dokters.

Mijn rijbewijs loopt bijna af , het moet verlengd worden en meteen omgezet naar een Roemeens. Het enige wat er online te regelen is, is de afspraak bij de politie. Voor alle andere dingen moet je op stap. Zelfs telefonisch een afspraak maken lukt het niet.

In feite stelt het niet zoveel voor, er moet maar één formulier ingevuld worden, met dat formulier, je rijbewijs, je paspoort en je verblijfsvergunning moet je naar de politie.

Dinsdag was ik al naar de stad gereden en daar had ik bij een medisch centrum dat formulier gekregen. Als de huisarts het eerste deel had ingevuld, kon ik terugkomen om met 7 doctoren afspraken te maken.

Ik ben niet zo’n fan van de stad, het drukke verkeer neemt zoveel tijd in beslag en dat vind ik zo jammer. Dinsdagmiddag vertelde ik iemand dat ik met mijn rijbewijs bezig was, want het leverde me wel wat stress op, alleen al het vooruitzicht om wellicht 7 keer op en neer naar de stad te moeten. Mariana waar ik het aan vertelde riep meteen dat het ook in Ludus kon. Vijf jaar geleden nog had zij daar bij de polikliniek ook zo’n formulier moeten laten invullen. Iemand die zij kende, had weer een connectie bij de polikliniek. Nadat degene even voor haar gebeld had kon ze bij de polikliniek terecht. Ze gaf het formulier af met 100 lei er onder. Daarna kreeg ze zo zonder enige moeite de stempels. Maar ja dit was 5 jaar geleden en nu kende ze er niemand meer.
De eerst volgende klant die haar winkel binnenkwam vroeg ze meteen of hij iemand bij de polikliniek kende want mijn rijbewijs moest verlengd worden. Helaas kende hij niemand.
Snel ben ik die middag nog even naar de polikliniek gegaan. Daar kreeg ik zo’n zelfde soort formulier waarmee ik gewoon weer langs kon komen nadat de huisarts het had ingevuld. Afspraken maken, nee, dat kon niet. Gewoon langs komen.

Nadat woensdag de assistente van de huisarts als eerste het formulier had ingevuld compleet met stempel, kon ik donderdag naar de polikliniek. De receptioniste wees me alle gangen aan waar ik moest zijn en ook op de eerste verdieping.

De eerste waar ik terecht kwam was de KNO-arts. Ik had me voorgenomen zo vriendelijk mogelijk te zijn omdat er voor mij wel wat van af hing. Hij was ook erg vriendelijk, keek even in mijn oren, deed een test met een stemvork en vulde zijn vakjes op het formulier in. Compleet met 2 stempels!

Opgewekt ging ik naar de oogarts. Daar was ik direct aan de beurt en na een testje vulde ook zij het formulier in.

Daarna kwam ik bij de psychiater, ik geloof tenminste dat ze psychiater was. Door de consternatie bij haar weet ik niet meer zeker wat haar funktie was. Ze vroeg of ik getrouwd was. Ik antwoorde ontkennend en grapte nog dat dat heel makkelijk was. Als door een bij gestoken, sprong ze van haar stoel op, wees met haar priemende vinger mijn kant op en riep: “Makkelijk?! Egoïsme! Wat moet er van de wereld worden als mensen zich niet meer voortplanten?” “Maar mevrouw de dokter,” probeerde ik, “Egoisme? Ik masseer mensen die het niet kunnen betalen, gratis.” “Ja en tien minuten later ben je weer thuis!” Verbaasd over de situatie waar ik in terecht gekomen was hield ik mij stil, ik had tenslotte nog wat stempels te gaan en bovendien had ik geen enkele hoop dat het iets zou helpen als ik een weerwoord gaf. Ze had nog een referaat over moslims, zigeuners en negers. Het was een soort van tante Sidonia. Zo snel mogelijk vluchtte ik weg uit haar kamertje.

De volgende arts was ontzettend aardig, hij vertelde dat hij in Amsterdam geweest was en daar had hij op een terras gezeten waar ze wel 30 verschillende soorten bier hadden. Hij had er nog plezier om.
Daarna moest ik een tijd op de gang wachten voor de cardioloog. Ik had vrij uitzicht op een affiche van de Roemeense nierstichting van 2019. Ik wilde er een foto van maken maar durfde toch niet goed. Het gebouw was oud, had nog wel een klein beetje van de communistische sfeer. Ook de wachtende mensen met mondkapjes gaven een ietwat beklemmend gevoel.

De cardioloog uiteindelijk had een opperbest humeur, hij vond het wel grappig, een Nederlandse. Toen ik hem niet verstond begon hij in het Russisch waar het uiteraard niet beter van werd maar waar hij zelf wel hard om moest lachen.
Hij vroeg of ik geen camper voor hem te koop had. Nee, dat had ik op dit moment niet. Maar Ad zou hem misschien wel kunnen helpen. Ik gaf hem het nummer van Ad en hij gaf mij het ingevulde formulier. Zonder enig verder onderzoek. Ik was er al lang blij mee!

De orthopeed was helaas al naar huis, dus komende dinsdag moet ik nog een keer naar de polikliniek, lukt het dan niet, dan heb ik woensdag ook nog.
Voor vrijdag moet ik alle stempels en handtekeningen hebben, want dan heb ik een afspraak bij de politie. Die afspraak was zowaar online te maken.

NB. Wat ik vergeten was, maar waar Mina mij op attendeerde, is het grote vooroordeel onder de Roemenen dat als je alleengaand bent en geen familie hebt, dat er dan wel iets ernstigs mis met je moet zijn. Er zijn schrijnende verhalen van mensen die om deze reden dan maar een partner nemen om niet als paria gezien te worden door de omgeving. Ik, met mijn Nederlandse cultuur en denkwijze kan mij daar niets bij voorstellen. Hoewel… ook in Nederland geeft het hebben van een partner en kinderen een bepaalde status. Interessant zullen we maar zeggen….