Ik ga niet huilen

Ik dacht nog: “Ik ga niet huilen,” terwijl de 4 mannen een gevaarte omhoog hesen. Het bleek dat Jan de eerste dakspanten klaar waren. En het was al zo’n prachtige dag dat ik het nauwelijks kon bevatten.

Het was een koude nacht geweest, -5. Het water voor de honden en het water voor mijn thee en koffie was bevroren, evenals de bananen. Zelf lag ik heerlijk warm op mijn schapenvacht, in een dubbele slaapzak met daaroverheen een fleece deken.

Tijdens de ochtendwandeling hier door de heuvels zijn er zeker 30 herten en reeën te zien. Een vos loopt door het veld, een hele tijd is hij te volgen. Grote stilte om me heen, enkel vogels…..

Janneke ging vandaag naar Nederland, Ad en ik hebben haar heel gezellig naar het vliegveld in Cluj Napoca gebracht. Gek, nu is zij daar en ik hier, terwijl het tot voorkort nog was dat ik daar was en zij hier.

Bij thuiskomst waren de 4 mannen een heel stuk opgeschoten met het huis. Het was wel even tijd voor een kopje koffie, lekker in het zonnetje. Dan dringt het opeens tot me door wat ik zie: de dakspanten zijn naar het huis gedragen en zullen zo meteen geplaatst worden. Het hoogste punt! Van schrik mors ik koffie, terwijl er een schokje door mijn lijf gaat denk ik: “Ik ga niet huilen.” Met heb ik natuurlijk al tranen in mijn ogen. En daar gaat het gevaarte al vernuftig de lucht in en met een paar spijkers staat hij even later.

De dag eindigt met de koop van het stukje grond, 1000 m2, naast mijn huis. In totaal heb ik dan 1600 m2. Wat een heerlijheid, zoveel ruimte. Ik moet er gewoon van zuchten. De eigenaar van het stukje leek geen aardige man, hij was had varkensoogjes. Wilde ook het spelletje van het onderhandelen niet spelen. Dus nu reden om dubbel blij te zijn: straks heb ik land en ben ik ook meteen van hem af!

Of nee, de dag eindigt pas echt een uur later met een heerlijke stamppot hutspot door Ad gemaakt. Wat een heerlijke dag!