Kudde

Eigenlijk kun je wel zeggen dat ik de kudde van 150 koeien die ik bij Michel en Miranda gemolken heb, ingeruild heb voor een kudde honden. Dat was niet echt de opzet, maar zo is het gelopen en ik kan je verzekeren dat dat erg leuk is.

Eerst kwam Pluk, een leuke enthousiaste jonge hond die op straat liep te zwerven. Ik had haar al eerder zien lopen, maar toen kon ik haar niet meenemen. Later heb ik nog om haar gezocht, maar ze was weg totdat ze er opeens weer liep. Toen was het: Pluk ik heb je! Het ging goed met de andere honden en ze was erg leuk. Via via heeft ze een goed tehuis gekregen.

Ondertussen was ik met het melken gestopt en gaf ik thuis online taaltraining. Het was kaal en stil zonder Pluk, er was ruimte voor een andere hond. Normaal gesproken kijk ik onderweg altijd wel uit, maar nu toch wel wat meer.
En daar liep op een dag Catootje, waarvan ik nog niet wist dat het Catootje was. Ze was bang en ik kon haar niet pakken. De weken die volgden, zag ik haar af en toe maar meestal niet. Als ik haar zag kon ik ook niet altijd stoppen om haar te pakken, omdat ze dan langs een drukke weg liep. Op een gegeven moment ben ik zelfs rondjes gaan rijden om haar te zoeken, ze leek te leuk om te laten lopen. Maar geen Catootje, nergens te bekennen.

Omdat ik toch graag een hondje wilde helpen, heb ik me als foster aangemeld bij een stichting die zwerfdieren helpt. Ik kreeg direct antwoord en de volgende dag kon ik Frida ophalen.

Frida bleek loops, wat helemaal niet handig was met mijn ongecastreerde kooiker Mozes. Gelukkig kon ze de volgende dag al gesteriliseerd worden. Terwijl ik met een slapende Frida naar huis reed, zag ik Catootje lopen! Ik stopte op de parkeerplaats waar ze liep, kon haar aaien en even later kwam ik thuis met buikpijn en twee honden…. Het is ook elke keer wel spannend, wie neem je mee, hoe gaat het met de andere honden? Haar laten lopen was geen optie…

En oh oh oh, wat was (is!) Catootje een leuke hond. Een blij ei met heel veel energie, heel vrolijk, altijd in voor een grapje. Wat heb ik een plezier met haar gehad. Racen door het veld kon ze als de beste.

Frida was een beetje een gek hondje, ze luisterde totaal niet. Ze reageerde zelfs niet eens als je iets zei. Doof was ze toch ook niet. Maar waarschijnlijk had ze nooit geleerd om te luisteren. Langzamerhand kreeg ze de voordelen van het luisteren in de gaten: de beloning met brokjes. Het leek me een hondje dat ik nooit los zou kunnen laten lopen tijdens het wandelen. Gewoon omdat ze zo haar eigen gang ging. Maar uiteindelijk kon het toch! Dat was echt een grote overwinning en zo heerlijk voor haar. Ze woont nu ergens in Duitsland. Bijzondere Frida!

Op een warme zomerdag reden we met de auto naar de rivier toen er plots een hondje uit de bosjes schoot en achter de auto aanrende. Ze volgde ons naar de rivier en toen ik uitstapte stond ze daar, ze had gewoon besloten dat ze bij ons hoorde. Het was wel even schrikken voor haar toen mijn honden uit de auto tuimelden, dat had ze niet verwacht en ze schoot het water in. Even later liep ze als een schaduw achter mij aan.
Na de wandeling rende ze weer achter de auto aan (ik woon vlakbij de rivier). De vrouwen die ik onderweg tegenkwam vroeg ik of ze het hondje kende. De eerste opperde om haar naar het volgende dorp te brengen en haar daar uit te auto te zetten. Ja, dat is de manier voor sommige Roemenen en waarschijnlijk was ze zo ook in Oarba terecht gekomen. De tweede kende het hele hondje niet en opperde dat ik haar wel kon houden.
De derde wist te vertellen dat ze inderdaad sinds een paar dagen rond liep en van niemand was.
Toen ik uiteindelijk bij mijn huis stopte, stond het hondje daar ook weer. Ook nu weer als een schaduw liep ze achter me aan het erf op.
De eerste dagen tijdens de wandelingen liep ze echt op mijn hielen, maar langzaam aan kreeg ze zelfvertrouwen en op het laatst was ze de leider wat betreft het jagen op wild.

Soms kon Judy me zo aankijken alsof ze ieder moment iets kon zeggen….

Catootje en Judy waren enorme maatjes, ze hebben wat gespeeld en gerend. Nog zit er een heel groot gat naast mijn huis die ze samen gegraven hebben. Eindeloze energie en eindeloos plezier.
Maar…. zowel Catootje als Judy had ik ter adoptie opgegeven bij de stichting. Drie honden voor mezelf is genoeg en drie pleeghondjes, dat leek me mooi.
Ook via Facebook wel eens wat gedeeld en zo kwam op een gegeven moment de vraag van iemand of hij Catootje nog kon adopteren. Inmiddels was ik zo aan haar gehecht geraakt en vond ik haar zo leuk dat ik haar niet meer kwijt wilde. Ik wilde haar houden, ze was gewoon te leuk. Dat vertelde ik degene ook. Dat was natuurlijk wel wat knullig en teleurstellend.
Maar de vraag liet me niet meer los en hoe meer ik er over nadacht, des te meer ik dacht dat het wel eens een hele goede match zou kunnen zijn. Ik zou dan wel mijn lieve Catootje missen, maar daarvoor in de plaats zou ik weer een ander hondje op kunnen vangen. Dus na een week van wikken en wegen, degene gevraagd of hij nog steeds Catootje wilde. Dat wilde hij wel.
In oktober is Catootje naar Nederland verhuisd, ze heeft het daar gelukkig ook heel erg naar haar zin en het is inderdaad een goede match, die twee bij elkaar!

Iemand van de stichting had 11 puppy’s gevonden die allemaal een opvangadres nodig hadden. Het bericht kwam voorbij op Facebook en ik meldde mij. Het bericht van de puppy’s werd wel 500 keer gedeeld, dus ik was al bang dat ze weg zouden zijn. Maar nee, de vrijdag dat ik een puppy ging halen, bleken ze er allemaal nog te zijn. Er was maar één iemand geweest die zich als foster aangemeld had, en dat was die Hollandse, ik dus. Dat is toch ook echt een cultuurverschil, hoe we met dit soort situaties omgaan.

En zo zat ik even later in de auto met een klein pupje wat enorm aan het gillen was, het beviel haar helemaal niet om in een bench te zitten zonder haar broertjes en zusjes. Maar Lotje sloot al snel vriendschap met Jules. Jules was trouwens ook via de stichting gekomen, hij was als klein kitten gevonden in de stad en had opvang nodig. Een kitten, dat zou vast wel gaan met de honden en dat bleek een gouden greep te zijn, kijk maar naar de foto’s.

Vlak voor kerst kreeg ik de vraag of ik voor een klein hondje kon zorgen, ze was bij de dierenarts omdat ze iets verkeerds gegeten had. Het zou maar voor 2 weken zijn. Uiteraard kon dat wel. En zo kwam Brooke bij ons. Brooke was heel klein en de wereld leek veel te groot voor haar.

Gelukkig hersteld Brooke zich goed en werd ze dikke vriendjes met Lotje. Voor Lotje was het ook heerlijk dat Brooke er was, nu had ze een leeftijdgenootje om mee te spelen. De volwassen honden en met name Judy, wilden wel spelen maar waren toch vaak wel wat ruw.

Judy werd in Duitsland geadopteerd en vertrok in januari. Dat was wel even slikken, ze was zo leuk. En het was ook goed.
Inmiddels was Lotje ook oud genoeg om het land uit te mogen en op Facebook had ik schattige foto’s gedeeld. Voordat ze op de site van de stichting zou komen, vroeg ik het aan mijn vrienden op Facebook. Dat liep een beetje uit de hand, het bericht wel 10.000 keer gedeeld! Ik kreeg ontzettend veel vriendschapsverzoeken en berichten van mensen die haar wel wilden adopteren. Het was overweldigend en ik kon niet alle berichten beantwoorden. Uit al die reacties is er uiteindelijk 1 adres gekomen die Lotje graag wilden adopteren.

Lotje en Brooke waren een onafscheidelijk tweetal, waar de één was, was de ander ook. Brooke was veel vrijer en ondernemender dat Lotje. Lotje moest vaak eerst kijken, kijken en nog eens kijken voordat ze het vertrouwde.
Brooke was zover hersteld dat ook zij geadopteerd kon worden en “toevalligerwijs” werd zij geadopteerd door een hele goede vriendin van degene die Lotje zou adopteren. Ze zouden elkaar veel blijven zien. Dat was en is nog steeds ontzettend leuk. Bijna twee weken geleden nu zijn Lotje en Brooke naar Nederland gegaan. Ze heten nu Lotte en Tara en doen het uitstekend.

Omdat ik door de adoptie regelmatig contact had met de stichting, heb ik er aangegeven dat ik wel 2 puppy’s kon opvangen als Lotte en Brooke naar Nederland waren. Ik dacht dat ze nog geboren zouden moeten worden en daarna nog gevonden…. Maar nee, er waren een week eerder 11 puppy’s gevonden. Dus ik kon meteen uitkiezen.

Snuf en Olga zijn inmiddels ook goed gewend, ze spelen dat het een lieve lust is. Snuf is inmiddels geadopteerd, Olga zoekt nog een huisje. Het is leuk om de verschillen tussen deze twee te zien. Olga is vrijer en ondernemender, Snuf is wat afwachtender maar neemt wel weer vaak het initiatief om te spelen. Met Jules werd onmiddellijk vriendschap gesloten, kijk maar.

Ondertussen is ook nog Frits aangeschoven. Frits woonde bij de buurman, maar de buurman is voor de winter vertrokken naar waarschijnlijk een huis met meer comfort. Frits is achtergebleven en heeft bedacht dat hij nu bij mij woont. Tenzij hij ergens anders eten kan krijgen, dan is hij zomaar een hele tijd op stap en verschijnt dan opeens weer in mijn tuin. Opsluiten werkt bij hem niet, hij maakt gewoon een nieuw gat zodat hij vrijelijk in en uit kan lopen. Hij geniet enorm van de wandelingen en ook van aandacht. Mocht je Frits heel erg leuk vinden, wat hij ook is, dan kan ook hij geadopteerd worden. Het grappige is dat alle pups tot nu toe dol zijn op Frits. Hij speelt niet met ze, maar zodra de pups hem zien, vliegen ze op hem af.

En ja, zoveel honden is erg druk, maar bovenal is het heel erg leuk. Zes honden om me heen, met alle zes de honden heb ik plezier, dus ga maar na.

Mijn dank gaat ook uit naar Asociatia Pentru Animalilor Save and Smile. Het is geweldig hoe zij zorg dragen voor dieren, hoe ze helpen en hoe ze heel veel organiseren. Het is erg fijn om met hen samen te werken.

Wil je meer weten of hun werk steunen, kijk op https://saveandsmile.org/

Hier onder gewoon nog wat schattige foto’s om te laten zien hoe leuk ze zijn!