Beestenboel

Het is me wel weer wat met de beestenboel hier. Vorige week woensdag bracht ik Hera naar Târgu Mureș, ze werd daar opgehaald om naar haar nieuwe thuis in Frankrijk te gaan.
Het is toch altijd wat weemoedig en droef als je afscheid moet nemen. En het is ook goed.
Op de parkeerplaats sprak ik met iemand van de stichting. Ik zei dat als er een klein katje gevonden werd, ze dan wel aan mij mochten denken.
En werkelijk waar, 2 minuten later kwam er bij haar een berichtje binnen en vroeg ze: “Wil je dit katje?” Het was net gevangen in een vangkooi nadat het in een plastic zak gevonden was. Ik kon het meteen ophalen want het lag aan de route naar huis. Het katje was zo bang en wild dat ik het met vangkooi en al mee kreeg.

Het was inderdaad een heel bang katje. De eerste twee dagen heb ik het gevangen om te laten wennen aan mij en mijn handen maar dat leverde zoveel stress op, dat ik besloot het de tijd te geven. Ze heeft ongeveer een week achter de koelkast geleefd. Inmiddels kan ik haar sinds gisteren soms pakken. Dat gaat nog niet van harte, maar ze begint na een tijdje aaien wel heel hard te spinnen. Dat lijkt mij een goed teken! Na wat verschillende namen te hebben uitgeprobeerd denk ik nu dat ze Katrien gaat heten.

Jules schrok vreselijk toen hij haar voor de eerste keer zag. Hij gilde, blies en schoot weg waarna hij op een afstand ging zitten brommen. Hij speelt hier met de grootste honden, ze doen van alles met hem, dat maakt het allemaal niet uit. Maar dit kleine katje…. dat is toch wel heel erg eng!
Het was duidelijk dat Jules Hera miste, ze waren heel veel samen en speelden vaak. Nu was Jules plots heel aanhankelijk, ik kon niets doen of hij wilde op schoot, gaf kopjes… buitengewoon.
Het was ook stil zonder die kleine druktemaker Hera.

Stefana had ergens 9 gedumpte puppy’s gevonden en ze had ze meegenomen. Of ik er nog 1 of 2 kon verzorgen. Nee, dat kon niet. Katrien was te bang. En ik was moe.

Maar na een paar dagen ging het toch kriebelen. Stefana had nog keuze uit 6 puppy’s, de anderen hadden al een foster.

Oscar was de meest rustige van allemaal, bleef ook bij mij zitten, dus de keuze was niet moeilijk. Het is een hele vriendelijke pup, open en blij. Charlie vindt het echt heel leuk dat hij Oscar er is. Hij is echt de grote vriendelijke reus. Abel vindt het wat spannend, wil wel spelen maar weet niet zo goed hoe.
Sara, Kwasi en Mozes vinden het prima zolang Oscar niet te dicht bij hen in de buurt komt.

Katrien is inmiddels op onderzoek uit, ze krijgt wat meer zelfvertrouwen en af en toe kan ik haar aaien. Och dat is zo bijzonder, en oh wat is ze klein en mager. Ze vindt Oscar wel interessant, vooral als hij met een touwtje speelt zodat het beweegt. De grote honden bekijkt ze vanaf een veilige afstand.

Inmiddels zijn er ook nog 8 kuikens uitgekomen, ik verwacht er vandaag of morgen nog één. Dan duurt het 1,5 week voordat het volgende nest uitkomt. Al met al veel leven, veel zorg en oh wat een plezier.
Ik moest er nog aan denken dat ik vroeger ook altijd met dieren in de weer was; poesjes, kippen met kuikens, vogeltjes (oh wat heb ik gehuild toen Pietje de kanarie dood ging), eindeloos gezeurd om een hond en natuurlijk veel in de koeienstal en bij de kalfjes.
Het geeft nu weer een beetje hetzelfde gevoel als vroeger, zeker als ik over mijn terrein loop met mijn handen in mijn zakken  al kijkend naar de dieren om me heen.

Vind je het leuk om de opvangdieren een handje te helpen? Met een bijdrage voor een zak hondenbrokken zou je ons een enorm plezier doen.
Rekeningnummer NL83 TRIO 0776 4668 60 ten name van L. Koster, Oarba de Mures