Beren

In Nederland zitten er achter heel veel ramen een beer, zodat mensen op berenjacht kunnen. Heel erg leuk natuurlijk, en hier werkt dat dan weer net iets anders.

Sinds Zaja er niet meer is, lopen ook de honden van Ad en Janneke regelmatig mee. Dan trek ik met 5 honden de heuvels in. Ja, we hebben geluk, dat kan hier. Tijdens mijn vaste route loopt er een stuk langs een bos. Ik hou meer van weidsheid en uitzicht, dus meestal loop ik niet door het bos. Een klein stuk echter, zijn er links ook bosschages en rechts het bos. Op dat stukje waren de honden afgelopen vrijdag al wat anders dan anders, meer op hun hoede en kwamen dichter bij mij lopen. Ik dacht dat er wellicht wilde varkens waren. Die zijn gelukkig erg schuw en het helpt als ze je horen, dan rennen ze sneller weg. Dus ik wat luidruchtig tegen de honden praten. En voor mijn eigen grap hoesten, ja werkelijk. Ik vond mezelf grappig.

Zaterdagochtend liepen we weer dezelfde route. Op hetzelfde stuk waren de honden weer alert en dichtbij. Hetzelfde verhaal als hierboven. Echter, toen we wat verder gelopen waren en nog steeds de bosschage links hadden en rechts het bos, bleef de Mechelse herder Boy stokstijf staan. Zo ook de anderen, zo ook ik. Ik hoorde niets maar zag wel plots een beer boven de bosjes uittorenen. ‘Een beer!,” dacht ik. Ik kon niet bewegen, enkel mijn knieën knikten en bibberden een eigen leven. De beer dook net zo snel weer weg als dat hij boven gekomen was. Zeker 1.80 was hij en bruin. Het duurde even voordat de honden weer in beweging kwamen. Ik keek nog even heel stil toe of er nog iets ging gebeuren, maar alles leek rustig.

Toen was de vraag wat ik zou doen, doorlopen en dan langs de plek waar de beer was of terug gaan. De honden deden verder niets meer, dus ik besloot om door te lopen. Mijn knieën hebben nog zeker een half uur geknikt. En de adrenaline heeft nog langer door mijn lijf gejaagd. Heerlijk was wel dat ik de hele dag enkel aan de beer kon denken en aan niets anders.

Vandaag was ik weer vrij, dus weer de heuvels in voor de ochtendwandeling. Ik had bedacht een extra lus te lopen zodat ik het berenpad omzeilde. Redelijk ontspannen was ik onderweg, genietend van de zon en de leeuweriken. Netjes liep ik op een pad en rechts van mij liep een heuvel omhoog. Voordat ik het zelf in de gaten had stond ik opeens stil…. wat bewoog daar in de verte, hoog boven in de heuvel? Juist, de beer! Hij rende langs een bosrand. “Hij rent net zoals in een film,” dacht ik.
Voordeel was dat ik nu wist waar hij was en dus minder bang hoefde te zijn, want daar boven op de heuvel rende hij in tegenovergestelde richting als ik in het dal liep. Onder de indruk van dit enge maar ook zo prachtige dier heb ik mijn weg vervolgd. Met dit verschil dat ik luid heb lopen zingen totdat ik ver voorbij de beer en het bos was. Tenslotte is het handig dat hij mij hoort zodat we niet meer zo’n verrassing krijgen als gisteren en het was ook wel heel erg lekker om een afleiding te hebben. Bovendien had ik toch ook wel een flinke looppas erin, mijn conditie, daar is niet zoveel mis mee. Gelukkig.

•