Een nieuwe cliënt, een nieuwe ervaring.

Om 5 uur hadden we afgesproken, dan zou ik bij haar zijn voor een massage. Precies op tijd was ik er. Van buiten zagen de huisjes er een beetje sjofel uit. Maar binnen was het verrassend ruim, keurig netjes en onderhouden. In de woonkamer was ruimte voor de behandeltafel gemaakt. Zelf stond ze nog soep te koken wat erg lekker rook.

Ze ging verder met koken en ik moest maar even op de canapé gaan zitten. Een andere vrouw wandelde binnen, die was wel nieuwsgierig naar mij. Ik was nieuwsgierig naar hen, dat kwam mooi uit. Ze wonen er met 7 zigeunergezinnen in een rijtje huisjes, spreken zo hun eigen taal en hebben eigen gewoontes wat ik ook zou gaan ervaren.

Plots zegt mijn cliënt dat ze met haar moeder naar de dokter moet. Of ik nog even wil blijven zitten. Verbaasd knik ik “Ja” en klets nog even met de andere vrouw door. Over haar gehandicapte zoon die de hele dag in bed ligt.

Dan komt mijn cliënt weer terug gevolgd door een oudere dame, ze lopen door naar achteren en daar begint het geschreeuw. “Als je nu je medicijnen niet neemt dan ga je nog dood op de canapé!” Ik denk: “Liever dood op de canapé dan op mijn behandeltafel.” Maar het is de cliënt die het roept tegen de moeder. Ze er weer aangestiefeld. “Wacht nog even, ik moet nu met papieren naar de dokter.” En weg is ze. Evenals de andere vrouw.
Verwonderd kijk ik wat om me heen. Inmiddels is het half zes, zo had ik het niet bedacht. Zit ik een beetje voor niks te wachten, wie wil er nu een massage?! Ik zie mezelf al weer vertrekken zonder gemasseerd te hebben als de client weer binnen komt.
Ik sta op en zeg dat ik nu wil gaan masseren. Ja ja… Uit een kast pakt ze een shirtje, met mooie kleuren en glitters. Of ik het mooi vind. Ik raak toch een beetje gefrustreerd en zeg dat ik het mooi vind maar dat ik het niet ga dragen. Ik wil nog wel beleefd zijn.

Dan loopt ze weg om zich te gaan wassen. Het duurt weer even, ik word wat ongeduldig. Als ze terug komt vraagt ze of de handdoeken wel schoon zijn. Ze pakt er eentje op en snuffelt eraan. Nee, die moeten eraf. Ze heeft zelf schone. Zucht….

Dan zegt ze, terwijl ze zo ongeveer naakt voor me gaat staan: “Dertig lei voor een uur hè?” Ik leg nog eens uit dat het 30 lei voor een half uur is. Daar hadden we het eerder al over gehad. “Het is wel duur. Kan het niet voor 20 lei per half uur?” Ondertussen is het kwart voor 6 en nog ligt ze niet. “Mevrouw,” zeg ik, “Dertig lei voor een half uur en nu gaan liggen of anders ga ik weg.” Ik pak alvast haar laken op om het weer van mijn massagetafel af te halen. We staan nu tegenover elkaar, met de tafel tussen ons in. De goede herder kijkt vanaf een wandkleed op ons toe.

Als ze net ligt komt ze weer overeind. Haar telefoon, ze moet weten hoe laat het is, om er zeker van te zijn dat ze wel een half uur krijgt. Nog iets geïrriteerder laat ik mijn telefoon zien waarop ik de tijd heb ingesteld.
Daarna zegt ze a snell: “Het moet harder en sneller.” Dat komt goed uit want mijn humeur staat wel inmiddels op oorlog voeren. Dus roffel ik met mijn vuisten over haar rug, het is buiten 30 graden en het zweet loopt met straaltjes over mijn lijf. “Ha, ik zal je krijgen kreng,” denk ik, terwijl zij enthousiast roept: “Ja dit is het, dit is goed!”

Als het half uur bijna voorbij is, komt de vraag of ik haar armen en handen ook kan masseren, die doen zo’n pijn. Ah, een nieuwe truc, tijdrekken. In korte tijd masseer ik haar beide armen en handen. Ze vraag om langer. Helaas mevrouw, leg ik uit, dat kan niet want ik heb heel lang moeten wachten en nu heb ik geen tijd meer. De volgende keer als ik kom, moeten we direct beginnen, dan kan het eventueel langer worden. Dat snapt ze.

Als ze haar kleren weer aan heeft, geeft ze mij de dertig lei en vraagt of ik vrijdag haar man ook kan masseren. Ondertussen heeft ze ook al met iemand gebeld die ze verteld heeft dat ze een goede massage heeft gehad. Ik denk en hoop dat ik haar vast nog wel eens ga masseren. Want hoewel het ook wat frustrerend was, het was bovenal ontzettend leuk.