Werk
Net was mijn praktijk ingeschreven bij de Roemeense Kamer van Koophandel of de corona kwam. Alles lag plots stil. Tenminste zo leek het. Via de preoot (voorganger van de kerk) kwam de vraag of ik in een bejaardenhuis wilde werken. Oh zeker wel! En zo had ik op een zonnige zaterdagmorgen een soort van sollicitatiegesprek in de tuin bij het parochiehuis hier in het dorp. De betreffende man was bezig met het opzetten van een bejaardenhuis in Targu Mures en zocht nog een fysiotherapeut. Helaas was ik dat niet maar zoals het leek kon ik er toch aan het werk, als Covid het weer toeliet.
Het duurde twee lang, twee kort. Omdat ik er zin in had en er toch ook nog wel wat onduidelijkheden waren maar weer eens contact opgezocht met de beste man. Ik werd tot mijn verrassing uitgenodigd voor een sollicitatie in het huis zelf. Het bleek dat ik er aan het werk kon als bejaardenverzorgster. Dat zag ik toch niet zo zitten omdat ik toch vooral weer aan het werk wil als natuurgeneeskundig therapeut en dan vooral gericht op massage en voetreflexzonetherapie.
Inmiddels is de regelgeving rondom Corona weer dusdanig dat ik mag masseren.
De preoot weet iemand in Iernut (plaatsje hier vlakbij) die graag gemasseerd zou willen worden. Ik spreek bij de preoot af in de veronderstelling dat ik bij hem ga masseren. Maar nee, we gaan samen op stap en brengt me bij een dame van 86. Ze woont in zo’n oud grijs flatgebouw. Als ik binnenkom tref ik een kleine mevrouw op haar canapé. Je kunt zien dat ze ooit echt een dame is geweest. Ze heeft een hoofddoekje op wat eruit uitziet als een tulband, tanden heeft ze nauwelijks nog en de kleren die ze aan heeft vormen een bont geheel. Haar hele huis staat vol met dingetjes. Vazen, beeldjes, fotootjes in lijstjes, iconen. Het is een feestje om te kijken, enkel weet je haast niet waar te beginnen. Er zitten ook prachtige onverwachte pareltjes bij zoals een beeldje van 2 blote meisjes en een klokje waar het prijskaartje nog op zit.
Lopen doet ze erg slecht en de bovenbuurvrouw helpt haar op de tafel te hijsen. Ooit is ze in de sneeuw op een banenschil uitgegleden en heeft ze haar been gebroken. Sindsdien loopt ze slecht en nu heeft ze veel pijn in haar heup. Als ik begin met het masseren van haar rug merk ik meteen dat ze het heerlijk vind. Heel dapper wil ze naar 1 massage per maand, maar als puntje bij paaltje komt, moet ik toch volgende week weer komen. Naast het tarief krijg ik iets extra’s voor een kopje koffie. Laatst kreeg ik ook nog 2 eieren in een zakje mee. Afgelopen week kreeg ik een augurk en een groen pepertje waar ze al een stukje vanaf had gesneden. Het zijn die kleine dingen die ik zo ontzettend leuk vind, waar ik vreselijk van geniet. Dit wil ik veel meer en veel vaker.
Ondertussen is er een folder in het Roemeens (Dank je Saskia voor het vertalen) over voetreflextherapie. Hij is werkelijk prachtig gemaakt (Marike dank je wel voor de vormgeving.).
Bij elke nieuwe stap die gezet kan worden, is het weer zoeken wie dat kan doen. Inmiddels weet ik nu in Ludus ook een zaakje waar ik hem kan laten afdrukken. Daar ga ik morgen heen en hoop ik woensdag de folders op te halen en te kunnen verspreiden. Vol verwachting klopt mijn hartje. Welke prachtige ontmoetingen zal dit weer opleveren?