Er komt altijd iets achter vandaan.
Als je hier in Roemenië iets onderneemt, komt er altijd iets achter vandaan. Soms vraag je je van te voren af wat het dit keer zal zijn, soms ben je er niet op voorbereid en denk je: “Ohja ik had het kunnen weten….”
Zo ook dit keer. Ik had me als “foster” aangemeld bij Stichting Save and Smile. Ik had wel een plekje over voor de opvang van een tijdelijk hondje totdat het door Save and Smile naar een adoptieadres zou gaan. Op maandagochtend een berichtje gestuurd dat ik mij aanmeldde en 10 minuten later was er al bericht dat ze diezelfde dag nog zouden bellen. Dat deden ze en zo haalde ik op dinsdag een vondeling op. Het was een klein zwartwit hondje die zielig in een klein hokje zat. De mensen waar ik haar ophaalde hadden haar gevonden op hun terrein, maar konden haar niet houden.
Dus hup, hondje achter in de auto gezet, bij mij thuis er weer uitgelaten. Eerst met alle honden een wandelingetje gemaakt zodat ze rustig konden kennismaken. Ik zag het al meteen aan de reactie van Mozes (mijn ongecastreerde reu) dat er iets aan de hand was. Het nieuwe hondje, Frida, was loops! Daar had ik niet op gerekend. Als Frida loops was, kon ik haar niet houden. Nadat ik via google translate loopsheid had vertaald, belde ik met Stichting Safe and Smile om het probleem voor te leggen. De stichting pakte meteen door en 2 dagen later kon Frida gesteriliseerd worden. Dat is niet ideaal als een hondje loops is, maar soms moet het.
Frida lag achter in de auto te slapen op de terugweg vanaf de dierenarts, toen ik plots een ander hondje langs de weg zag lopen. Zowel Janneke en als ik hadden haar al eerder gezien en ze viel op omdat ze er zo leuk en fris uit zag. Ik was ook al eens voor haar gestopt maar kon haar toen niet te pakken krijgen. En nu liep ze daar weer. Wat doe je dan? Stoppen. . Ze kwam voorzichtig naar me toe, at brokjes uit mijn hand en liet zich aaien. Wat te doen? Dan is het een kwestie van Janneke bellen, die weet op dat soort momenten altijd wijze woorden te zeggen. Maar ze nam niet op. Ik had er buikpijn van. Hoe moest ik dit allemaal handelen? Hoe zouden mijn honden reageren? Maar ook, gek genoeg, hoe zouden de mensen in mijn omgeving reageren? Het voelde kwetsbaar, maar dit hondje was ook kwetsbaar, bovendien erg leuk en jong. Ze zag er goed uit en zou zeker wel weer een plekje vinden. Hoe dan ook, even later zat ook Catootje (het hondje dat ik net gevonden had) achter in de auto. Er was een vertrouwen dat ook dit wel weer goed zou komen.
Thuisgekomen eerst Frida maar in haar bench gezet zodat ze rustig bij kon komen. Daarna Catootje uit de auto gehaald. Die was zo bang dat ze meteen onder de auto schoot. Het arme dier. Gelukkig kwam ze er ook weer onder vandaan en hier dezelfde tactiek toegepast, een rondje wandelen met zijn allen. Dat werkte, Catootje ontspande een beetje en kon daarna zonder probleem mijn terrein op.
Inmiddels zijn we ruim een week verder. Frida is goed hersteld, Mozes vind haar helemaal het einde omdat ze zo lekker ruikt. De hormonen zijn uiteraard niet meteen uitgewerkt na de sterilisatie. Catootje is direct aangemeld bij Save and Smile. Ze is een vrolijk, speels en leergierig hondje.
Het is heel druk met deze 5 rakkers, er wordt veel gespeeld en er wordt heel veel voor mijn voeten gelopen. Maar bovenal geniet ik er enorm van. Wat ben ik blij dat ik, ondanks mijn buikpijn, mijn kleine hartje gevolgd heb.
Wil je Save and Smile ondersteunen in de hulp en opvang van zwerfdieren: Asociația Save & Smile RO37BTRLEURCRT0499182401 Targu Mures, Roemenie