Pasen

Het orthodoxe Pasen wordt meestal later gevierd dan “ons” Pasen. In die context is het dus ook wel passend dat het verhaal over dit orthodoxe Pasen nog weer wat later is. De daadwerkelijk reden ervan, is dat de preoot, de voorganger, deze week toestemming gegeven heeft om foto’s er van te delen. Bij deze.

Door de regels rondom corona mogen er geen bijeenkomsten meer in kerken gehouden worden. In het mooie roze kerkje hier in het dorp komt echter de preoot trouw zijn diensten, zijn rituelen te houden. Vlak voor Pasen sprak ik hem en vroeg hoe hij het met Pasen zou gaan doen. Gewoon de dienst, maar dan zonder mensen. “Mag ik dan foto’s komen maken?” Dat mocht, “Zonder mensen erop!” zei hij met pretoogjes.

De paasdienst begint zaterdagnacht om 0:00 uur. Normaal staat het hele dorp buiten met een kaarsje in de hand. Na een aantal handelingen loopt men drie rondjes rond de kerk. Daarna klopt de preoot op de kerkdeur, alle mensen staan met kaarsjes achter hem. Vanuit de kerk klinkt er een stem die iets vraagt. De preoot geeft antwoord waarop de deur opgaat en iedereen naar binnen kan.

Dit jaar zou het er heel anders uit zien. Officieel is er een avondklok ingesteld, ik zou niet midden in de nacht over straat mogen. Dat terzijde en toch geeft het ook een extra stukje sfeer. Onderweg door het donkere dorp liep er notabene plots iemand achter mij, weliswaar op weg naar huis en niet naar de kerk maar toch schrok ik heel even.

Bij de kerk was er een klein beetje drukte. De klokkenluider was er, de voorzanger (je ziet hen op de bovenste foto). Alex was er als hulp en daarnaast nog 2 mensen. Dat was alles.

Om 0:00 begint de dienst, waarbij de 5 mensen aanwezig zijn met de sociale afstand in acht nemend. Om ons heen is het aarde donker en heel, heel erg stil. De afwezigheid van de mensen is zo voelbaar dat het kippenvel bezorgd, het hele bijzondere dat de dienst gewoon gehouden word. Het voelt extra nietig, kwetsbaar in dit hele grote gebeuren, het is zo indrukwekkend.

Dit jaar geen drie rondjes om de kerk, maar rechtstreeks naar binnen. Terwijl ik weer naar huis loop, het is tenslotte verboden om bij elkaar te komen, hoor ik de klokken eenzaam luiden.

Van de week liet ik de preoot de foto’s zien. Tot mijn grote verbazing begon hij te huilen. “Het is zo triest, zo triest,” was alles wat hij kon zeggen. Onmiddellijk begreep ik hem. Elke week zit hij in een lege kerk, elke week zitten mensen alleen thuis terwijl ze zo graag naar de kerk zouden willen. En het mag niet, we hebben arrest zoals een inwoner het noemde.
Al pratende kwam de preoot op het idee om foto’s van de trouwe kerkgangers te gaan maken, ze neer te hangen in de kerk. Zo is de kerk als het ware een beetje bevolkt en tegelijkertijd geeft het wellicht de mensen wat steun en verbondenheid als ze weten dat hun foto in de kerk is.
Op 15 mei komen er nieuwe regels, als dan nog voor langere tijd de samenkomsten verboden worden, gaan de preoot en ik samen de trouwe kerkgangers bezoeken. We gaan er voor zorgen dat hun foto’s in de kerk komen.
Maar voor nu wachten we nog heel even af in de hoop dat er wat verlichting komt.