Klonen

“Kun je je niet klonen?”vraagt hij, terwijl hij me indringend aankijkt, Alle 150 koeien zijn plots stil. Ik weet niet wat te doen, hoe ik moet reageren. Het voelt als een oneerbaar voorstel, als vreemdgaan.

De boer en boerin zijn een week naar Nederland. De boerderij is normaal gesproken al heel groot maar nu is hij toch echt 3x zo groot. Als ik ’s nachts niet kan slapen, wel 5x zo groot.
Ik heb net gemolken en sta in de voergang een aantal koeien wat extra luzerne te geven als er opeens 2 mannen aan komen gewandeld. Ze zijn achterom gekomen, en moeten dus al het hele erf zijn over gestoken. Waar zijn mijn collega’s? Houden die de boel niet in de gaten? En welk lef hebben deze mannen dat ze hier zo rustig rondwandelen? Ik pak de vork wat steviger vast. Ik kijk nog eens goed naar ze. De ene, de linker komt me wel vaag bekend voor. Dan steekt hij zijn hand uit, ik automatisch ook de mijne. “Ik ben de dierenarts,”zegt hij. Nu weet ik het weer, ik herken hem! Nu loopt hij in spijkerbroek en op gympen, terwijl hij anders in zijn werktenue is. Hij stelt de andere man voor als een vriend die ook een boerderij met koeien heeft. Hij zoekt nog een melker en daarom zijn ze gekomen. Met andere woorden, of ik niet voor zijn vriend wil werken. Zijn boerderij is netjes, schoon en hij zorgt goed voor zijn dieren.

Ze komen mij hier gewoon wegkapen! En dat op het terein van Michel en Miranda, ook nog op het moment dat ze er niet zijn. Een mengeling van gevoelens gaan door me heen. Verontwaardiging, hoe durven ze?! Loyaliteit naar Michel en Miranda. Verbazing over de dierenarts gezien heeft dat ik ijverig ben. Nieuwsgierigheid, naar die andere boerderij. Verlegenheid, wat moet ik met deze situatie aan?

Dan noemt de dierenarts nog een keer dat het heel serieus is. “Jaja,” zeg ik. En dan, om mezelf uit deze hachelijke situatie te redden: “Ik moet weer aan het werk.”

De mannen zijn weggegaan, ik werk nog gewoon bij Michel en Miranda en zij zijn inmiddels weer thuis.
Het gebeurt wel vaker dat mannen vragen of je alleen bent en dan ook direct maar een verzoek tot verkering of zelfs huwelijk doen. De Roemenen zijn daar blijkbaar heel direct in! Het is soms zowel vermakelijk als ook heel iritant. Dit bezoek was een voor mij nog nieuwe variant die ook weer de nodige indruk maakte!

Mijn huis is sinds afgelopen vrijdag klaar. Als laatste is de kachelpijp aangelsoten op de kachel en het wekte, er kwam rook uit de schoorsteen. Een paar hele kleine dingen moeten nog gedaan worden, maar da’s bijzaak.

De preoot heeft het huis ingezegend, een mooie Roemeense traditie waarbij gevraagd wordt voor al het goede voor bewoner en de gasten. En bescherming tegen het kwade. Een bijzonder moment dat gedeeld werd met Matty en Dirk, Ad en Janneke.