Voor wie?!
Daar staat ze midden in mijn kamer, rond kijkend en vragend: “Voor wie?” Tja, daar heb ik ook geen antwoord op en eerlijk gezegd had ik mezelf ook al zoiets afgevraagd.
Het is mijn overbuurvrouw Viorica die met haar dochter komt kijken. Leuke mensen zijn het. Viorica is net zo lief, goed en leuk als dat ze ook “vals”kan zijn. De pret die ze had om het water dat bij de andere buurvoruw in de tuin stond, de lichtjes in haar ogen toen iemand anders in de straat ruzie had en de politie er bij kwam. Maar bovenal is ze geweldig. Ze spreekt op een dusdanige manier Roemeens dat ik haar meestal wel begrijp. Behalve gisterochtend, toen had ze haar ondergebit niet in, veel boventanden heeft ze ook niet. Het lijkt een beetje alsof met elke tand die verdween er een paar haren op haar kin terug gekomen zijn.
“Visina!” roept ze op straat, dan bedoelt ze mij. Dan ren ik snel naar buiten want zelf loopt ze op haar 86e niet meer zo hard. Soms staat ze dan met een pannetje eten in haar handen, voor mij, of heeft ze even hulp nodig bij iets.
Laatst was ze onkruid aan het wieden, dat ging aan de zijkant van de straat nogal zwaar, of ik even wilde helpen. Ze hebben hier ander tuingereedschap dan in Nederland. Dus of ze het even voor wilde doen hoe het moest. Ze spoog in haar handen, pakte de steel en begon. “Há!”dacht ik en spoog ook in mijn handen waarna ik het klusje afmaakte. Kijk, daar heb je nog eens wat aan
Een paar weken geleden was ze al eens met Doina op bezoek geweest, Doina is ook oud en haar been is krom, heeft minder haar op haar kin en wel een gouden tand. Verder ook in alle opzichten voortreffelijk mens. Haar versta ik altijd slecht, dan gaat ze steeds harder roepen… Doina kwam met haar stok aangewandeld. Viorica kwam er ook bij. Beide oude dames leunend op de motorkap van mijn auto. Het zou een prachtige foto geweest zijn. Maargoed, beide dames hadden samen wat meer moed dan alleen en durfden het zo wel aan om eens bij mij in huis te kijken. Ik was toen net zelf met het plafond bezig. Dat vonden ze maar wat. Ja ik ook…
Nu was de dochter van Viorica er al de hele week en gisteren zou ze weer weg. Ze wilde zo graag mijn huis ook zien. Dus zo staat ze dan midden in mijn kamer zich ter verbazen over de grote. “Voor wie?!”, vraagt ze met haar handen uit elkaar, het lijkt wel een danszaal. Nou, nou, zo groot is het ook weer niet denk ik snel. Maar uitleggen kan ik niet echt. Ik stamel iets van dat we dat in Nederland allemaal zo hebben. Verder kom ik niet.
Ze verrukt over de kleuren en metname over dat ik per kamer 2 verschillende kleuren muren heb.
Als ze mijn waterbed ziet, laat ze zic h er achterover opvallen. Maar waarom ook zo groot? Voor wie?!
Ze nodigt haar moeder ook uit om te komen liggen, om te voelen, maar zij schudt beddenkelijk haar hoofd terwijl ze haar stok een beetje steviger vasthoudt.
“Ja, voor wie eigenlijk?”vraag ik me nu af terwijl ik door mijn kamer loop en hoop dat als straks mijn spullen in de kamer staan, het dan wat kleiner lijkt.