Water en andere overlast.

Er is heel veel regen gevallen, de rivier is voor de tweede keer overstroomt. Persoonlijk geluk is dat Oarba hoog in de heuvels ligt. Maar San Paul, een paar kilometer verderop was in het journaal, daar waren grote problemen en rukte men uit met zandzakken.
In Oarba hebben we zo onze eigen overlast. Eerst was het de weg, die was niet goed en zou aan gepakt worden. Da’s dan weer fijn. Hij zou zelfs geasfalteerd worden. Dat is dan wel weer jammer, eigenlijk. Reken maar dat er op asfalt veel harder gereden wordt en het is nu net zo lekker rustig. En dan nog worden er soms ganzen of een hond overreden. Dus doe liever maar geen asfalt.
De sloten pakken ze ook meteen aan want anders stroomt al het water met grote snelheid over de weg naar beneden. Dus een graafmachine trekt de sloten breder en dieper en raakt daarbij ook mijn gasleiding. Gelukkig ging het net ook. En trouwens, gasaansluiting heb ik nog niet.
De werkmannen zijn echt heel aardig en vriendelijk hoor. Ze waarschuwen me dat mijn auto beter van het erf af kan. De dammen naar mijn erf gaan eruit en langzaam trekken ze verder. Ze weten niet wanneer de dammen weer geplaatst worden. Aan het einde van de dag blijkt dat er een geldkwestie is tussen de gemeente en de uitvoerder. De uitvoerder besluit ter plekke dat er geen enkele dam meer gelegd wordt, totdat de gemeente betaald. Nu moet ik dus slootje springen om van mijn erf af te komen! Ik ben daar nooit goed in geweest, heb menig natte voet gehaald. Dus eigenhandig maar een oversteek gemaakt.

De volgende ochtend staat er heel veel water in mijn sloot, ik kijk bewonderend. Even later spreek ik mijn overbuurvrouw. Alles over het water, de dam. Lachend wijst ze naar de tuin van Maria, de andere buurvrouw. Daar staat inderdaad nu ook al water! Ik zie leedvermaak bij Viorica, zelf heeft ze geen last van het water.
’s Avonds zitten ze toch gezusterlijk op het bankje voor het huis van Viorica, de graafmachine is dan opnieuw geweest en heeft de sloot nu dusdanig gegraven dat het water ook afgevoerd wordt. De tuin van Maria is weer droog.

Een ander ding met water is, is dat we hier geen waterleiding hebben. Elke donderdag komt er een tankwagen met water door het dorp rijden en voorziet te mensen zo van water. Echter, vorige week kwamen ze niet, deze week ook niet. Ik heb wel stromend water in huis. Een pomp haalt het uit de put en via een aantal filters heb ik prachtig schoon drinkwater. Echter, mijn wasmachine staat achter in de container. De container kan ik nog niet leeghalen omdat de mannen mijn plafond nog moeten maken en de muren moeten verven. En waar zijn toch die mannen gebleven!? Geen idee, niet te pakken te krijgen.
Dus doe ik vaak de was bij Janneke. Maar Janneke durft nu de wasmachine niet aan te zetten omdat misschien halvewege dan het water op is. Zij heeft dus de wasmachine en geen water, ik heb water en geen wasmachine. Schiet lekker op zo.

Ook mijn behandeltafel stond achter in de container. In Nederland dacht ik dat het lang zou duren voordat ik hem zou gebruiken. Maar er zijn verschillende mensen die hier gemasseerd willen worden. Met gevaar voor eigen leven heb ik dat ding, 25 kilo, over al mijn spullen heen kunnen hijsen. En hier staat hij dan voor het eerst in de keuken/woonkamer.

Toen liepen er opeens drie puppies. Op een parkeerplaats, op weg naar mijn werk. “Morgen zijn ze toch door iemand meegenomen,” dacht ik nog. Maar ochtend na ochtend zag ik ze. Toen werd het een dingetje. Ik wil geen drie honden erbij… Dus maar eens met Janneke besproken, stiekem hopend dat haar advies zou zijn om ze te laten lopen, dan had ik er geen “gedoe” van. Maar tot mijn grote vreugde kwam ze met het idee om ze te vangen en naar het asiel in Reghin te brengen. De dagen daarop ging ik ’s ochtends en ’s middags naar de parkeerplaats de hondjes lokken met lekkere worst. Donderdag kreeg ik deze te pakken. Ze gilde als een mager speenvarken, de andere 2 renden met de staart tussen de pootjes de bosjes in..
Nu geeft dit kleine ding het voorbeeld over hoe om te gaan met allerhande overlast.
Morgen ga ik weer naar mijn werk, met verse worst….